Column Lichtpuntjes

EEN EIGEN KIJK OP

Lichtpuntjes

Vorige week las ik een bericht dat januari 2022 op weg was de meest zonloze januarimaand ooit te worden, met zo’n 30 zonuren (tegen 67 zonuren gemiddeld). Iets waar veel mensen behoorlijk chagrijnig van worden, als ik ze mag geloven.

Gelukkig heb ik geen last van grijze luchten, vallende blaadjes of korte winterdagen. Sterker nog, ik merk juist op dat de dagen alweer langer worden: als ik ’s ochtends vroeg in de auto stap, maakt de schemering al snel plaats voor het daglicht. En eind van de dag rijd ik ook met daglicht weer naar huis.

Voor mij de voorbode van het voorjaar – maar misschien ben ik wat optimistisch vroeg… Onderweg zie ik de bedrijvigheid buiten ook toenemen: er worden bomen gesnoeid, rietdekkers maken een nieuwe rieten kap op een woning - wat een plaatje! Ik zie volgepakte oude én jonge vissers langs de sloten volleerd een hengel uitwerpen, terwijl ze gepasseerd worden door uitgelaten jongens en meiden op weg naar school.

Iedereen heeft weer wat meer bewegingsvrijheid en vooral de kinderen bloeien helemaal op. Ik zie de twinkeling in de ogen van mijn eigen kroost, nu ze weer alle dagen naar school kunnen. Ze werden ook zo warm ontvangen door hun juf en meester, je merkte dat zij ‘hun’ kinderen ook gemist hadden. Petje af voor deze flexibele leerkrachten, die aan het schakelen waren tussen live en online lesgeven, en moesten roeien met maatregel-riemen die telkens veranderden.

Voor mij zijn zij een deel van al die lichtpuntjes die ik elke dag weer zie. Dus kijk maar goed om u heen, dan gaat u ze vast ook zien!

Angela van de Wiel